Met deadlines, kerstborrels en andere drukte was koken de afgelopen weken meer noodzaak dan leuk en ontspannend. Anders dan in andere jaren heb ik zelfs nog nauwelijks benul van wat ik ga doen met de kerstdagen, en wat ik ga koken is al helemaal een raadsel. Behalve voor kerstavond dan, bij ons traditioneel de avond waarop we met z’n allen kerst vieren. De afgelopen jaren maakte ik zonder uitzondering de champignons volgens het recept van mijn pake. Hij schijnt het recept ooit uit een supermarktboekje te hebben gehaald, nog voordat ik geboren was. De hele familie dacht dat de man gek geworden was – Champignons? Met kérst? Gefritúúrde champignons? – totdat ze een hap namen.

Éen van de laatste keren dat ik mijn pake zag was op kerstavond, nu bijna vijf jaar geleden. Terwijl iedereen aan tafel zat te keuvelen, kwam pake in mijn piepkleine keukentje staan, om te kijken hoe ik ‘zijn’ champignons bereidde. Hij was trots: ik deed het goed, hij kon het stokje met een gerust hart aan me overdragen. Een bijzonder moment en een dierbare herinnering. Van alle foto’s die er die avond gemaakt zijn is er helaas niet eentje van pake bij mij in de keuken. Amper drie weken later was hij er niet meer. Maar nog steeds is het, elke keer als ik de champignons maak, alsof hij weer even naast me staat. Het blijft altijd zíjn gerecht, en ik zou er nooit iets aan willen veranderen. Nog ieder jaar eten we op kerstavond de champignons van pake. Vóór pake. Alsof hij er toch nog een beetje bij is.

Ik gebruik nooit een vast recept maar de champignons lukken altijd, en ze smaken altijd precies zoals pake ze maakte. Ik kan je dus geen vaste hoeveelheden geven, maar het kán bijna niet misgaan. Maak er een fijne kerst van. Eet, drink, proost, lach en geniet. Vergeet niet om af en toe een foto te maken ‘voor later’, maar bovenal: maak herinneringen.